Η υπέροχη ιστορία, οι ευχές και τα εναλλακτικά χριστουγεννιάτικα στολίδια και διακοσμητικά από το 1ο Γυμνάσιο Χαλανδρίου Αττικής.

 1^ο Γυμνάσιο Χαλανδρίου, Αττικής: "Δεν πετώ, επαναχρησιμοποιώ!"

Φέτος στολίσαμε ένα διαφορετικό Χριστουγεννιάτικο Δένδρο στον κήπο του Γυμνασίου μας με στολίδια από ανακυκλώσιμα υλικά που έφτιαξαν οι μαθητές μας. Δηλαδή, 

Μπάλες από πλαστικά καπάκια μπουκαλιών με προσθήκη από παλιές κορδέλες, 

Διακοσμητικά δένδρου από ροδέλες ξύλου ζωγραφισμένες ή/και διακοσμημένες με  τεχνική decoupage ,

Διακοσμητικά από φύλλα μανόλιας χρωματισμένων και διακοσμημένων με τεχνική decoupage,

Στολίδια από

·         γυάλινες λάμπες,

·         μαλλί  πλεξίματος,

·         πάτους πλαστικών μπουκαλιών,

·         χάρτινες αυγοθήκες  χρωματισμένες  με ακρυλικά χρώματα χρυσά και ασημένια, 

Διακοσμητικά χριστουγεννιάτικα δενδράκια από καπάκια πλαστικών μπουκαλιών,

Διακοσμητικά στεφάνια από κισσό μαζεμένο από τον κήπο μας ,

 Christmas Crackers  από ρολά χαρτιού κουζίνας και χαρτιά   περιτυλίγματος. 

Μέσα από την φαντασία και την καλλιτεχνική ευαισθησία των παιδιών, παλιά , άχρηστα ή άνευ αξίας αντικείμενα έγιναν μικρά έργα τέχνης δίνοντας  μία νέα ζωή σε υλικά που διαφορετικά θα μπορούσαν να καταλήξουν στον κάδο των απορριμμάτων.

Το μήνυμά μας είναι : δεν πετώ, επαναχρησιμοποιώ!

Σας στέλνουμε και μία μικρή ιστορία* με οικολογικό περιεχόμενο που γράφτηκε από εμάς. Ελπίζουμε να σας αρέσει!!

Σας ευχόμαστε μία δημιουργική  χρονιά , με έμπνευση , φαντασία, μεράκι και όραμα για κάθε τι καλό και ωφέλιμο για εμάς και το περιβάλλον μας. 

Η  Διεύθυνση του 1^ου Γυμνασίου Χαλανδρίου ,

η  Συντονίστρια καθηγήτρια κα Παναγιώτα Μαρτάκη ,ΠΕ06  ΑΓΓΛΙΚΗΣ

 και οι μαθητές μας.

Καλή  χρονιά σε όλους!!!

 

 

 

 

 

Το Έλατο της Ελπίδας

Κάθε χρόνο ανήμερα Πρωτοχρονιά, τα παιδιά ενός μικρού χωριού με πέτρινα σπιτάκια , χτισμένου στους πρόποδες ενός καταπράσινου όμορφου βουνού, ανέβαιναν στην κορυφή του για να κόψουν τη βασιλόπιτά τους.

Ακολουθούσαν τα γνώριμά τους μονοπάτια, μέσα από το πυκνό δάσος με τα πανύψηλα έλατα. Όταν τα πάντα ήταν σκεπασμένα με λευκό απαλό χιόνι, το τοπίο φάνταζε μαγικό. Που και που ξεπετάγονταν ένα ζαρκάδι ή κανα-δυό λαγοί πίσω από τους δυνατούς κορμούς και χάνονταν στα

γρήγορα αφήνοντας πίσω τους ίχνη από τις πατουσίτσες τους στο χιόνι. Τα παιδιά ανέβαιναν με γοργό ρυθμό και οι ανάσες τους άχνιζαν στον παγωμένο, καθαρό αέρα.

Τα πρόσωπά τους έλαμπαν από χαρά και προσμονή. Τη μέρα αυτή την περίμεναν όλον το χρόνο!

Μετά από ανάβαση μίας ώρας, το μονοπάτι τέλειωνε στον ασβεστωμένο αυλόγυρο ενός πέτρινου

ξωκλησιού. Είχαν φθάσει! Εκεί μέσα στο μικρό, όμορφο χώρο της εκκλησούλας, σε ένα χαμηλό τραπεζάκι, αφού έψαλαν τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς, έκοβαν τη βασιλόπιτά τους και εύχονταν ’Καλή Χρονιά και του Χρόνου στο Δάσος μας!!’

Κατόπιν έβγαιναν και πάλι στον παγωμένο αέρα να θαυμάσουν τη θέα και να συναντήσουν έναν παλιό τους, αγαπημένο ‘φίλο’. Εκεί , δύο βήματα πιο πέρα, δίπλα στα βράχια, ένα όμορφο, πυκνό έλατο, στέκονταν μόνο του και αγνάντευε κι αυτό το μακρινό ορίζοντα, χειμώνα - καλοκαίρι. Τα κλαριά του ήταν σκεπασμένα από μαλακό, κατάλευκο χιονάκι και οι κόκκινες μπαλίτσες ενός γκι μπλέκονταν στις βελόνες του και το έκαναν ακόμα πιο όμορφο και εορταστικό.

Τα παιδιά το αγαπούσαν αυτό το έλατο που μόνο του τόσο ψηλά, δυνατό και αγέρωχο, στολίζονταν

να τους υποδεχτεί το χειμώνα και τους πρόσφερε σκιά και δροσιά το καλοκαίρι.

Εκεί, δίπλα στο έλατό τους έφτιαχναν και το μεγάλο χιονάνθρωπό τους, με την καροτένια μύτη και το ριγωτό κασκόλ και τον άφηναν σε ’καλά’ χέρια όταν αυτά επέστρεφαν στα ζεστά τους γιορτινά

στολισμένα σπιτάκια.

Ήρθε όμως ένας χρόνος δύσκολος για το βουνό τους. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και

αναπάντεχα. Ένα απόγευμα στα μέσα Ιουλίου δυνατός άνεμος άρχισε να φυσάει και μέσα στην ορμή του παρέσυρε μία μικρή φλόγα. Τόσο δα μικρή …… Η φλόγα αμέσως φούντωσε και θέριεψε κι έγινε ένα τρομερό τέρας, κόκκινο και μαύρο που γιγαντώνονταν από τον αέρα! Ξέφυγε κι ανέβηκε με ορμή κατά το βουνό. Οι άνθρωποι ανήμποροι κοίταγαν με μάτια γεμάτα απόγνωση και τρόμο. Τίποτα δεν την σταματούσε…

Σύντομα το όμορφο πράσινο βουνό παραδόθηκε στο καυτό αγκάλιασμα της, χωρίς επιστροφή.

Το βουνό με τα όμορφα πεύκα και τα έλατα, τα ελάφια, τις αλεπούδες, τα σκιουράκια, τα λαγουδάκια και τα κάθε λογής πουλιά μαύρισε και ερήμωσε. Ο κόσμος έκλαιγε. Όλα πια ήταν διαφορετικά.

Ο νέος χρόνος μπήκε και οι άνθρωποι στο μικρό πέτρινο χωριό άναψαν τα τζάκια τους για να

ζεσταθούν γιατί το χιόνι έπεφτε πυκνό. Το βουνό τους είχε καλυφθεί από τις λευκές νιφάδες όμως

κανείς δεν είχε τη διάθεση να πάρει το γνώριμο μονοπάτι και να πάει στην κορυφή, όπως κάθε χρόνο

τέτοια μέρα. Ήταν ακόμα πολύ θλιμμένοι.

Όμως μια μικρή ομάδα παιδιών που η επιθυμία τους να ανέβουν στο βουνό τους ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη θλίψη τους, το πήραν απόφαση και ξεκίνησαν εκείνο το παγωμένο πρωτοχρονιάτικο πρωινό για το ξωκλήσι. Ακολούθησαν το μονοπάτι που γνώριζαν τόσο καλά. Τα πάντα παγωμένα και σιωπηλά .

Τα παιδιά ανέβαιναν αργά με σκυμμένα τα κεφάλια τους, οι σκέψεις τους ήταν στην ομορφιά του βουνού που είχε χαθεί. Στα ζώα που δεν είχαν καταφύγιο, στα πουλιά που πέταξαν μακριά, στα δένδρα που κάηκαν και κόπηκαν.

Ένας ήλιος λαμπερός φάνηκε ξαφνικά, καθώς τα πουπουλένια σύννεφα παρασύρθηκαν από ένα ήρεμο αεράκι κοντά στην κορυφή και ο ορίζοντας ανοικτός μέχρι πέρα τη θάλασσα απλώθηκε μπροστά τους. Οι αχτίνες έκαναν το χιόνι να λαμποκοπήσει και τα πρόσωπα ζεστάθηκαν. Κάτι σύρθηκε στο χιόνι. Ένα λαγουδάκι του χιονιού έκανε την εμφάνισή του. Κοντοστάθηκε και κοίταξε τα παιδιά με τα λαμπερά του ματάκια προτού χαθεί πίσω από πέπλα απάτητου χιονιού. Τα παιδιά χαμογέλασαν. Το βουνό είχε ακόμα ζωή!

Σύντομα έφτασαν λαχανιασμένοι στο τέλος της διαδρομής τους. Η χαρά τους απερίγραπτη. Το

μικρό ξωκλήσι βρίσκονταν εκεί, αλώβητο από τη φωτιά, καλυμμένο από χιόνι και πιο πέρα κοντά στο μεγάλο βράχο, το έλατό τους, πράσινο και δυνατό, φορτωμένο με χιόνι και γκι, όμορφο και γιορτινό όπως κάθε πρωτοχρονιά.!

Έτρεξαν κοντά του. Άγγιζαν τα κλαράκια του και γελούσαν δυνατά. Ήταν ζωντανό ! Ήταν πάντα εκεί!!

Είπαν όλοι μαζί τα κάλαντα και χόρεψαν γύρω του. Η καρδιά τους γέμισε από αγάπη και χαρά.

Το έλατο τους έδωσε την Ελπίδα! Θα ξαναέφτιαχναν το δάσος τους! Σε λίγα χρόνια καινούργια δενδράκια θα μεγάλωναν και τα ζωάκια και τα πουλιά θα γυρνούσαν ξανά. Μπορούσαν να κάνουν όλοι μαζί πολλά.

Και η Νέα Χρονιά θα ήταν μία καινούργια αρχή για αυτούς και το Δάσος που αγαπούσαν και τους

αγαπούσε! 1ο Γυμνάσιο Χαλανδρίου , 2020